domingo, enero 01, 2006

Relato: Dende o outro lado

En mi regreso a Galicia y rebuscando en viejos papeles he encontrado dos relatos de hace años. No son míos y los autores los desconozco, sin embargo, yo los tengo en papel cuadriculado manuscritos. Ambos los voy a compartir. El primero se titula "Dende o outro lado", está en gallego y no voy a traducirlo puesto que el texto perdería encanto, de hecho voy a reproducirlo tal y como lo tengo. En caso de que alguno no se ubique que me lo diga y estaré encantado de traducir parte del texto (nunca su totalidad). Creo que la compresión es sencilla. Que lo disfrutéis.

Dende o outro lado (Anónimo)

Sí amigo, estaba a loitar cós hirmandinhos fronte o poder de castela, que levoume a familia e deixoume orfo. Cando de súpeto levado por unha forza máxica e misteriosa, mirei cara atrás, e vina, e as nosas miradas xuntáronse.


Sí amigo, no medio da contenda, entre o fume, os gritos e o lúme, mentres os aceiros se debatían, rodeado pola anguria e a dor. Sí, naqué inferno xermoloú en min a semente do amor.

Ai, amigo, aquela muller era dunha beleza incomparabel, máis fermosa que calquera que puidera ter visto endexamais. O verde dós seus ollos facíame lembra-lo mar de Vigo, o seu cabelo tiña o negror do acibeche, a súa pel, ai amigo, a súa pel era blanca e púra, como a neve da invernia no cúme de manzaneda, e as súas mans pequenas e finas como as dunha santiña de igrexa.

Si, namoreime, e daquela inda non sabía quen era aquela fermosa, mais no cabo da loita ouvín ós meus compañeiros falar, dicían que a raiña de Castela namentres nós estabamos a loitar as portas da santa cidade do apóstolo, ela fuxira, si amigo, aquela fermosa, a miña namorada, era a muller de Xohán II de Castela, mais eu hei de enxergar no meu maxín o prano que me leve o séu carón.

E asi pasei, amigo, unha noite trasdoutra sen pecha-los ollos, só cavilando na estratexia que nun amencer atopei. Entón fún tras daquela muller, o soño da miña vida, a vida dún servo. E cando anuitecía, achegueime ó séu campamento o campamento da raiña.

Estaba a vela, e ela miraba para mín. E eu via nos seus ollos o mesmo sentir que había -e hai- no meu corazón. A emoción crevabáme o alento, ela levantouse e ía cara a mín. Amigo eu cría que o meu corazón ia estoupar, máis entón todo a miña lediza virouse dor, un garda chegou antes que ela, e unha espada fendume o corazón, como o trono fende a árbore nunha noite de treboada. Xa no chán, o úlitmo que vin, foi a ela, axeonllada o meu lado, bicándome na fronte. Ai amigo ese bico, sentín a miña alma frotar no ar xa sen dor. E no intre final da miña existencia, no meu último alento, ela díxome algo, vin o seus beizos vermellos coma o lume dicirme algo, mais entón xa non a puide ouvir, cando remataron aquelas verbas, todo oscureceu, cuberto pola brétema eterna.

E agora, meu amigo, escríboche dende aquí no outro lado, para dicirche que a min só me queda un anceiro, o saber-lo que dixo a miña fermosa namorada, e así saber como era a súa voz, de seguro que máis fermosa co cando do roiseñor no amencer,

Adeus amigo.
Dedicado al anónimo autor

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Sencillamente precioso. La historia de un amor equivocado...
Por favor, no lo traduzcas, el gallego tiene una magia especial...

Por cierto, el asalto al castillo de los Irmandiños es en la localidad de Moeche (A Coruña). Todos los años se conmemora la toma del castillo con un festival al ke he acudido en varias ocasiones. Mas informacion en http://www.dicoruna.es/municipios/Moeche/castillo_festival.htm

Anónimo dijo...

Qué terá esa terra de meigas, que todo o que estivo, volve, que todo o que a deixa, chora, e que todo o que a coñece, namórase?

Qué ten a súa lingua, as súas mulleres, as súas choivas, as súas xiadas, as súas nevoadas veigas? as súas rúas e camiños?

Ayy...qué morriña...